Μεγάλη Παρασκευή

Κ. Βάρναλης. Οι πόνοι της Παναγιάς

Που να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί; Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική; Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο φωνάξεις. Ξέρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή, που με τα βράχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις,

Σε θάχεις μάτια γαλανά, θάχεις κορμάκι τρυφερό, θα σε φυλάω από ματιά κακή κι από κακόν καιρό, από το πρώτο ξάφνισμα της ξυπνημένης νιότης, Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό, Εσύ νοικοκερόπουλο -όχι σκλάβος ή προδότης,

Τη νύχτα θα συκώνομαι κι αγάλια θα ψυχοπατώ, να σκύβει την ανάσα σου ν' ακώ, πουλάκι μου ζεστά να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι, κι ύστερα απ' το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ που θα πηγαίνεις στο σκολιό με πλάκα και κοντύλι

Κι αν κάποτε τα φρένα σου μ' αλήθεια, φως της αστραπής, χτυπήσει ο Κύρης τ' ουρανού, παιδάκι μου να μη την πεις θεριά οι ανθρώποι, δε μπορούν το φως να το σηκώσουν Δεν είν' αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής. Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν.